Węgiel nie chce się palić. Zamiast ognia mamy wiecznie „oblepiony” piec, problemy z dymem i mnóstwo popiołu. Znajome? Najprawdopodobniej sprzedano nam węgiel o bardzo niskiej kaloryczności. Oczywiście możemy go reklamować ale niestety na niewiele się to zda. Jesteśmy jednak mądrzejsi i następnym razem nie damy się nabrać.
Jak odróżnić węgiel od (nie) węgla?
Nie jest to zadanie trudne. Wystarczy, że polejemy wyrywkowo bryłki wodą. Jeśli nagle okaże się, że zamiast węgla mamy do czynienia z klasycznym kamieniem to znak, że zostaliśmy perfidnie oszukani. Co robić? Najlepiej wyjaśnić sprawę najpierw z firmą, która sprzedała nam feralny produkt. Sprawę możemy również zgłosić do Rzecznika Praw Konsumenta czy bezpośrednio do sądu.
Jak sprawdzić kaloryczność węgla?
Prawda jest jednak taka, że o ile kamienie możemy odróżnić od węgla o tyle sprawdzenie kaloryczności węgla w warunkach domowych jest sprawą niemożliwą. Musimy tutaj liczyć na to, co powie nam sprzedawca. Aby uniknąć niemiłych niespodzianek najlepiej nabyć węgiel od sprawdzonej firmy, która będzie nam w stanie pokazać dokumenty zaświadczające o jego kaloryczności.
Czym właściwie jest kaloryczność?
Najprościej mówiąc jest to ilość ciepła wydzielana po spaleniu określonej jednostki paliwa. Przykładowo dla węgla kamiennego wartości te wynoszą minimalnie 21 000 kJ/kg natomiast maksymalnie 30 000 kJ/kg. Miał węglowy powinien mieścić się w przedziale 17 000-27 000 kJ/kg a brykiety 13 000-16 000 kJ/kg.
Często kupując węgiel nawet nie myślimy o tym, że może on być niezdatny do użycia. Ma się palić i już – myślimy. Tymczasem warto zapytać sprzedawcę, jaka jest kaloryczność węgla. Jego odpowiedź powinna nas utwierdzić w przekonaniu, że nasz wybór był słuszny. Jeśli mamy jakieś wątpliwości, poprośmy o certyfikat potwierdzający jego słowa.